Od Alyssy do Caroline

Powoli otworzyłam walizkę. Wiem, że od razu udało mi się wyjść na wariatkę. Będzie tak jak zawsze – sama będę siedzieć na przerwie, sama będę jeść lunch. Ale moje życie takie jest.
W walizce wszystkie ubrania idealnie ułożone. I dobrze. Pochyliłam się i zaczęłam rozpakowywać rzeczy. Nie zmieniając pozycji spytałam:
- Wiesz może kiedy dostaniemy mundurki?
- Nie. Możesz się na mnie popatrzeć jak coś mówisz? To irytujące, że prowadzisz konwersacje ze swoim swetrem.
Zerknęłam na nią.
- Dobrze – skinęłam głową i wróciłam do pakowania
Dziewczyna jeszcze chwilę mi się przyglądała, po czym wyszła.
Wyciągnęłam komórkę i wybrałam numer. Mama po kilku sygnałach odebrała.
- Cześć skarbie
- Cześć mamo
- Wszystko w porządku? Jak się jechało?
- OK
- Ty nadal taka mało mówna? Rozluźnij się trochę. Znajdź przyjaciół, chłopaka.
- To do mnie nie pasuje
- Wierzę w Ciebie. Poproś Lily, żeby odebrała telefon – zmieniła
- Jak tylko ją zobaczę
- Wiedziałam, że mogę na Ciebie liczyć. Całuski
- Pa – rozłączyłam się i westchnęłam ciężko.
Zaczęłam dalej się rozpakowywać.
Jak już ponad połowa rzeczy opuściła walizkę do pokoju wróciła Caroline.



Caroline?